Hópur vaskra kvenna hélt til strandhéraðs skammt frá Barselónuborg á Spáni í vor þar sem boðið var upp á hálfan járnmann á vegum Ironman-fyrirtækisins. -Ironman Barcelona 70.3. Þetta er saga þeirra:
Aðdragandinn
Eins og konur gera á þriðjudögum þá hittust nokkrar í kampavínsboði (lesist: fjórðu þrautinni) 24. október 2017. Þar fengu þær Guðrún og Hansína þá snilldarhugmynd að við myndum skella okkur í hálfan járnkarl í útlöndum á vordögum, þannig kæmum við okkur í form fyrir sumarið og þyrftum ekki að vera streða neitt yfir hábjargræðistímann. Korteri síðar voru flestar viðstaddar skráðar og búnar að redda sér þjálfara. Þar sem við vorum með mismunandi áherslur sóttum við í hina ýmsu þjálfara, en þeir sem komu Stiffunum á áfangastað voru Hansína Þóra Gunnarsdóttir, Geir Ómarsson, Jón Oddur Guðmundsson, María Ögn Guðmundsdóttir og Stephen Patrick Bustos. Hópurinn fékk heitið Stiffurnar en aðeins fæst uppgefið í góðra vina hópi hvaðan það nafn kemur.
Við vorum misgóðar í þessum þremur greinum og sumar þurftu að læra að synda fyrir Þorláksmessusundið og aðrar að læra að hlaupa fyrir gamlárshlaupið. Þótt við séum hógværðin uppmáluð þá tókst okkur býsna vel upp í þessum keppnum. Kannski af því að við vissum að fjórða þrautin beið okkar í hvort sinn. Annars gengu æfingar vetrarins oftast vel en veikindi af ýmsum toga settu vissulega sitt strik í reikninginn, eins og búast má við á þessu landi. Við tókum líka framförum því við vorum ferlega duglegar að æfa okkur.
Fyrir keppni
Á endanum héldu átta Stiffur og eitt viðhengi til keppni á Spáni, vorum nánar tiltekið í bæ sem heitir Calella og er rétt fyrir utan Barcelona. Við mættum á miðvikudagskvöldi þannig að við höfðum þrjá heila daga fyrir keppni að fá tilfinninguna fyrir staðnum, sjónum og veðrinu. Á hótelinu okkar, sem var staðsett beint fyrir framan skiptisvæðið, fundum við tvær íslenskar stelpur sem bættust í hópinn.
Við syntum á hverjum degi í sjónum enda höfðu fæstar áður prófað sjósund og sumar voru að fara í blautgalla í fyrsta sinn. Sjórinn fór misvel í okkur en á þriðja degi vorum við margar hverjar komnar með aukið sjálfstraust í þá baráttu sem framundan var. Auk þess hjóluðum við aðeins og hlupum, en ljóst var að hitinn myndi mögulega leika okkur grátt – enda í lítilli hita-æfingu.
Áður en stóri dagurinn rann upp mætti enn ein Stiffan á svæðið og var frábært að hafa Maríu Ögn á kantinum á keppnisdag sem og þau tvö viðhengi sem hún hafði með í farteskinu – að heyra þau öskra á okkur í brautinni gaf okkur aukabensín.
Keppnisdagur 20. maí 2018
Við eyddum ekkert mörgum klukkutímum í svefn og vorum mættar í morgunmatinn kl. 4:30. Eins og venja er á svona dögum voru auðvitað allir að vonast til að geta klárað nr. 2 áður en farið var í blautbúninginn. Ekki bárust nokkrar fregnir af vandkvæðum við það.
Flestar vorum við búnar að ákveða í hvaða tímahólf við myndum koma okkur fyrir í sundinu en margir höfðu sagt okkur að fólk setti sig ávallt hólf yfir getu. Við röðuðum okkur hingað og þangað en það sem kom skemmtilega á óvart var stemningin sem keppnishaldarar bjuggu til með rokktónlist og afskaplega peppuðum kynni. Sundið gekk almennt vel og engin drukknaði en sagan segir að yfirborð sjávar hafi lækkað þar sem nokkrar drukku óþarflega mikið af Miðjarðarhafinu.
Fyrirfram vissum við að hjólaleiðin yrði erfið með rúmlega 1200 metra hækkun og ofan á hana gerði hitinn okkur aðeins erfitt fyrir. En það sem fer upp, kemur niður og það var ekkert leiðinlegt að rúlla til baka.
Já, það var heitt á okkur þennan dag eða um 24°C og sól svo við áttum flestar í „ástarhatur-sambandi“ við veðrið. Það var því mjööög næs að smella inn á sig köldum blautum svömpum á hlaupaleiðinni.
Allt utanumhald um keppnina var til fyrirmyndar og matar- og drykkjarstöðvar með góðu millibili á hjólaleið og hlaupaleið og er því óhætt að mæla eindregið með þessari keppni.
Eftir keppni
Við vorum ekki einu Íslendingarnir sem tóku þátt í IM Barcelona 70.3 heldur voru þarna nokkrir frá Ægir3 og öðrum félögum. Við borðuðum öll saman á veitingastað um kvöldið og gerðum upp daginn (hver á sinn hátt).
Það skipti okkur miklu máli að verja tæplega þremur daga saman eftir keppni – slaka, hjóla til Girona, fá sér kannski einn eða tvo og haffa gaman. Mælum með því.
Persónur og leikendur
Það verður að segjast eins og er að það skemmdi ekkert fyrir okkur að hafa í þessum hópi reynslubolta, lækni, sjúkraþjálfara, „do-er“ og spænskumælandi. En aðalleikarar og Stiffur sem tóku þátt: Berglind Berndsen, Eva Jónasdóttir, Guðrún Sigurðardóttir, Helga Garðarsdóttir, Jóhanna Rósa Ágústsdóttir, Jórunn Jónsdóttir, Lukka Pálsdóttir, María Sæmundsdóttir og Þóra Katrín Gunnarsdóttir.
Varastiffur sem gátu ekki tekið þátt að þessu sinni: Birna Jenna Jónsdóttir, Hansína Þóra Gunnarsdóttir, Kristín Laufey Steinadóttir og María Ögn Guðmundsdóttir.
Viðbótarstiffur sem við fundum á hótelinu: Sandra Ósk Sigurðardóttir og Sigríður Erlendsdóttir.
Seinnipartinn fórum við með hjólin og settum upp skiptisvæðið, höfðum hjólapoka og hlaupapoka en vegna klúðurs (hjá birgja segja þeir) þá voru pokarnir of litlir. Hjálmurinn stóð hálfur uppúr þó ekkert annað væri í honum, hlaupaskórnir rétt sluppu í pokann með gleraugum og derhúfu en þetta slapp allt saman til. 
Eftir uppsetninguna þá fórum við á keppnisfund þar sem óskipulag keppninnar kom betur í ljós en vegna Eurovision og annarra þátta átti ekki að halda keppnina en þeir þrjóskuðust við og redduðu því. Þessi redding kostaði miklar þrengingar á skiptisvæði. Þegar keppnin varð að Challenge (2016) þá var hjólabrautin lengd til að ná 90km, þetta var gert með því að setja inn tvær U-beygjur á hraðbrautinni á alla fjóra hringina. Þetta var ekki á neinu korti og kynnirinn kunni nánast illa við það að nefna þetta á fundinum. Annars leit allt ágætlega út og við vorum klárir. Eftir fundinn var kvöldmatur og beint í háttinn.
Á hjólinu ætlaði ég að halda um 260W og taka þetta easy á 2:15, það hljómaði easy miðað að brautin var marflöt og á hraðbraut, ein brekka með 70m hækkun farin fjórum sinnum. Þó þessar U-beygjur væru þarna þá væri þetta nú samt ekkert mál, fljótt að ná upp hraðanum aftur og bara keyra á þetta. Nema hvað að brautin var bara alls ekki marflöt, það var stanslaust rúll upp og niður og brekkan undir lokin var alveg þokkaleg. U-beygjurnar voru með um 100m á milli þannig það var farið hægt í gegnum báðar. En það var lítið annað en að halda plani og vona það besta. Eftir fyrstu tvo hringina var NP 257W sem var vel eftir plani. Tíminn aftur á móti var ekki eftir plani, fyrstu tveir voru á 71:53. Meðalhraðinn var að flökta í kringum 36km/h í staðinn fyrir 40km/h eins og planið var. En jæja, lítið í því að gera. Rúllaði seinni tvo hringina á 72:10, mjög steady. En var þar farinn að finna fyrir rassvöðvanum og stressaðist aðeins með hlaupið. Kláraði um 1.3L á hjólinu og greip bananabita á drykkjarstöð. Wöttin voru um 255W NP en ég tengdi ekki wattamælinn við úrið og eyddi úr tölvunni án þess að doublechekka þannig er ekki með tölurnar. 
Ég fór úr skónum fyrir dismount, stökk af hjólinu og hljóp með það að rekka, fann vel fyrir rassvöðva þarna og leist ekki of vel á hlaupið. Setti hjálminn á hjólið, sótti hlaupapokann, fór í sokka og skó, setti gleraugun á mig, tók derhúfuna og fór af stað. Hljóp á um 4:10 pace en draumurinn hafði verið sub 4:00. Hellti vatni yfir mig á fyrstu drykkjarstöð, fékk mér red bull og hellti yfir mig vatni á annarri, hellti svo yfir mig ýmist glasi eða flösku af vatni á hverri drykkjarstöð (um 2.5km fresti). Eftir tvo hringi á hlaupinu þá var tíminn ekki nema tæpar 39mín. Þetta var ekki að stemma þar sem lykkjan að markinu væri ekki að fara að fylla upp. Hugsaði með mér að svona myndi ég þó kannski ná að bæta upp fyrir hjólið og ná undir 4:20. Splittin á hringina voru 18:58-19:39-19:50-19:31 en hver hringur var rétt um 4.6km í stað 5km sem hann hefði átt að vera. Ég reyndi að halda vel uppi tempó til að eiga séns í sub 4:20 og leit það út fyrir að ætla að ganga, en þar sem ég var ekki viss hve langt væri að hlaupa að markinu eftir síðasta hring þá var bara að halda vel á spöðunum. Pikkaði vel upp af fólki á hlaupinu en þar sem þetta voru fjórir hringir og 3 mismunandi keppnir á sama tíma þá vissi ég aldrei hvort ég væri að græða sæti eða bara egoboost. Eftir síðasta hringinn hélt ég góðu tempói í markið og kláraði undir 4:19. Markmiðinu náð þrátt fyrir ólöglega braut. 
2. júní náði Guðlaug Edda Hannesdóttir 17. sæti á Heimsbikarmótinu í þríþraut sem fram fór í Cagliari á Sardiníu á Ítalíu en keppt var í hálf ólympískr
Eins og öllum má ljóst vera þarf nýliðun í þríþraut eins og í öðrum greinum. Þetta framtak Bjarka Freys hefur að sögn ekki fengið nægilega góðar undirtektir því einn unglingur mun hafa mætt á kynningarfundinn. Betur má ef duga skal.